Over de maatschappelijke tweedeling, Lokale Vitale Samenlevingen, Robert Putnam’s Our Kids en het Pedagogisch Collectief Feijenoord.
Op vrijdagavond 29 april 2016 vond een ontmoeting plaats tussen de landelijke beweging van de Lokale Vitale Samenlevingen en het Pedagogisch Collectief Feijenoord. Hieronder een bewerkte versie van het het slotwoord van Ype Akkerman.
Dat je er je kinderen op wilt laat groeien. Dat is zo mogelijk het belangrijkste kenmerk van een vitale lokale samenleving. Het impliceert veiligheid op straat, sociale contacten tussen ouders en andere bewoners, vriendjes en vriendinnetjes, goede kinderopvang en goed onderwijs, zorg, sport en spel, culturele activiteiten en noem maar op. Kortom: alles wat kinderen doet groeien en bloeien, en alles wat hen vormt en hun ontwikkeling stimuleert. Is daarin voorzien dan zegt dat veel over de vitaliteit, kwaliteit en leefbaarheid van zo’n samenleving als zodanig. Want hebben de kinderen het naar de zin, dan hebben de ouders het ook naar de zin, zo luidt de bekende campingwijsheid.
Er is al lang veel te doen over de groeiende maatschappelijke tweedeling in Nederland. Pas nog is de ongelijkheid van kansen in het onderwijs flink in het nieuws geweest. Kinderen uit betere milieus hebben betere kansen op een goede onderwijsloopbaan dan kinderen waarbij het niet het geval is. En die ongelijkheid wordt scherper, aldus de Inspectie van het Onderwijs.
Maar wie deze wijk goed kent weet dat om veel meer gaat dan onderwijs. Groeiende armoede, schuldenproblematiek, slechte huisvesting en hogere huren, uitsluiting door discriminatie en falend inburgeringsbeleid, laaggeletterdheid en gezondheidsproblematiek. De werkloosheid is al hoog en neemt toe. Het landelijk debat over islamisering, vluchtelingen en integratie zet de sociale cohesie in onze zo gemengde wijk onder druk. Daarom wordt de uitgangspositie van kinderen niet alleen door het lage opleidingsniveau van de ouders uitgemaakt, maar door tal van omstandigheden op de hierboven genoemde terreinen, en die verslechteren. Die omstandigheden zijn door adequaat beleid wel degelijk aan te pakken, maar dat gebeurt onvoldoende. En zo groeien steeds meer kinderen op in omstandigheden die hen voor het leven tekenen. Was de uitgangspositie van de kinderen in deze wijk niet florissant, die wordt alleen maar zwakker als het we het tij niet tijdig keren. Combineer deze achteruitgang in uitgangspositie met bezuinigingen op belangrijke disciplines als onderwijs, zorg, welzijn, sport, cultuur, jongerenwerk en wat dies meer zij, dan wordt hier de maatschappelijke tweedeling nog scherper zichtbaar en voelbaar. En zo worden de mensen die zich in de praktijk van alledag voor de jeugd inzetten opgezadeld met een hele lastige opdracht. Door dit alles valt de wereld van de jeugd in onze wijk op alle relevante dimensies uit elkaar. Daar ga je met je lokale vitale samenleving. 
Als we er nu niet bij zijn belandt de Feijenoordse jeugd in een neerwaartse spiraal. Dat is vanuit economische optiek heel slecht. Dat is het ook vanuit maatschappelijke optiek. En het is vanuit moreel oogpunt verwerpelijk, want deze verwaarlozing strookt niet met de beschaving die Erasmus ons voorhoudt. En profileert Rotterdam zich niet graag als de stad van Erasmus, de stad waar de grootste zoon van Rotterdam zijn eerste en wellicht beste jaren heeft doorgebracht? Noblesse oblige.
Daarom was ik zo blij met het meest recente boek van Robert Putnam. Our Kids is de titel van deze inspirerende publicatie van een vooraanstaande en alom gerespecteerde Harvard-geleerde. Een must voor iedereen die betrokken is bij en zich inzet voor de kwaliteit van leven en de ontwikkeling van de jeugd in een wijk als de onze. Putnam beschrijft in Our Kids de maatschappelijke tweedeling die de afgelopen 50 jaar in de Verenigde Staten sterk toegenomen is. En hoe funest die blijkt uit te pakken voor het leven en het toekomstperspectief van de jeugd die opgroeit aan de verkeerde kant van de kloof. Hij beschrijft die teloorgang aan de hand van biografieën en die hebben me geraakt want ze zijn schrijnend. Deze kinderen en jongeren hebben te maken hebben met een cumulatie van problemen waardoor het hen bij de handen afbreekt en hun leven in het slop raakt. Zo erg als in Amerika is het hier gelukkig niet. Maar als we het begin van die teloorgang al zien, dan is het nu van groot belang het tij met kracht en volle inzet te keren.
En dat kan ook, zegt Putnam. We kunnen die kloof kleiner maken. Maar dan moet je wel aangrijpen op alle factoren die ertoe doen in het leven en de ontwikkeling van de jeugd. Armoedebestrijding en werkende schuldhulpverlening, gezinsstructuur en opvoedingsondersteuning, leefbare huisvesting, adequate gezondheidszorg, kwaliteit van leven van baby’s en peuters, goed onderwijs en zinvolle vrijetijdsbesteding. Goede rolmodellen ook en een overvloed aan mensen die zich naar hun beste kunnen met de kinderen willen engageren. En dat alles in een hechte gemeenschap waarin elk kind zich welkom en geliefd weet om wie die is, en uitgedaagd wordt op wat die kan. Dat is een ‘village to raise a child’ en daar gaan we voor als Pedagogisch Collectief Feijenoord. En toen ik Putnam vorig jaar vertelde dat we hier op Feijenoord werken aan zo’n gemeenschap was dit zijn reactie: That’s exactly what I mean!
Ook vanuit Amerika wordt het ons dus toegeroepen: werk aan vitale wijken waarin de jeugd kan gedijen en groeien. En neem daarin vooral zelf het initiatief, zeker als de overheid in gebreke blijft. Een mooie opsteker dus voor ons allemaal, dit compliment van Putnam.
De kloof kan kleiner. Dat is een morele opdracht, in de eerste plaats voor ons burgers. Wij zijn immers eerstverantwoordelijk voor de kwaliteit en de cohesie van onze samenleving. Laat dat dan een samenleving zijn waarin onze kinderen en jongeren uit kunnen groeien tot mensen aan wie we de toekomst van onze wijk, onze stad, ons land en onze wereld met een gerust hart kunnen toevertrouwen. Dat geldt ook de jeugd in onze wijk en met het Pedagogisch Collectief Feijenoord zetten we ons in voor die gezamenlijke opdracht. Putnam inspireert ons als hij schrijft: “If our kids are in trouble, -my kids, our kids, anyone’s kids- we all have the responsibility to look after them”. En dan spoort hij tot slot de politieke en maatschappelijk elites van zijn land als volgt aan. Ik zeg het hem na in jullie richting en naar ons allemaal: “These poor kids do belong to us and we belong to them. They are our kids.”
Heel erg bedankt allemaal voor deze mooie avond. Het ga jullie heel goed!
Geef een reactie